„Nic pożądańszego a nic trudniejszego na ziemi, jak prawdziwa rozmowa” – pisał Adam Mickiewicz. Dziś przedstawiamy Wam #HITY2021 w kategorii: wywiad (pisany). A już jutro i pojutrze najpopularniejsze recenzje wideo i wywiady wideo. Uwielbiamy rozmowy z pisarzami: o tym, co ich inspiruje, jak piszą, co pragną nam przekazać. Dziękujemy za każdą z tych rozmów i już z niecierpliwością czekamy na przyszłoroczne spotkania.
HITY 2021 – LITERATURA PIĘKNA
HITY 2021 – LITERATURA KRYMINALNA, SENSACYJNA, PRZYGODOWA I FANTASTYCZNA
HITY 2021 – LITERATURA NON-FICTION
1.
Kamil Janicki: Jesteśmy potomkami niewolników (Pańszczyzna, Wydawnictwo Poznańskie)
Żeby zrozumieć to kim jesteśmy dzisiaj, naszą mentalność, folwarczne relikty myślenia mylnie wkładanie do worka z etykietą „dziedzictwo komuny”, należy cofnąć się do źródła. Dlatego moja książka opowiada o początkach i rozwoju szlacheckiej samowoli, która zniewoliła miliony Polaków. Kolejne stulecia to zawiła historia wychodzenia z tego nieludzkiego systemu. Historia na dobrą sprawę wciąż niezakończona – mówi Kamil Janicki, autor książki „Pańszczyzna” (Wydawnictwo Poznańskie). Rozmawia Jakub Hinc.
2.
Inga Vesper: Chciałam zakwestionować perfekcyjny obraz lat pięćdziesiątych (Bardzo długie popołudnie, Wydawnictwo Słowne)
Z pokorą przyjmuję fakt, że napisałam książkę, która wydaje się przemawiać do ludzi na całym świecie. Czasami myślę, że to musi być sen, więc mam na półce egzemplarz każdego obcojęzycznego wydania mojej powieści, by pamiętać, że to prawda! – mówi Inga Vesper, autorka powieści „Bardzo długie popołudnie”. Rozmawia Przemysław Poznański.
3.
Wioletta Grzegorzewska: Przemocowy związek jest jak wojna (Wilcza rzeka, Wydawnictwo W.A.B.)
Jedna z moich bohaterek opowiada o sytuacji, gdy partner zaatakował jej syna i próbował go udusić. Co to jest, jak nie wojna? Kobiety, o których piszę, miały ataki paniki, lęki, były rozchwiane emocjonalne. To wszystko objawy stresu pourazowego. Podobnie jak trzęsące się ręce czy reakcja lękowa na widok noża, jak i brak reakcji na zadawane pytania, trudności w wysławianiu się. Wszystkie one, włącznie z główną bohaterką, Wiolettą, to ofiary wojny – mówi Wioletta Grzegorzewska*, autorka powieści „Wilcza rzeka”. Rozmawia Przemysław Poznański.
4.
Małgorzata Witko: Pamięć o Kresach żyje w sercach (Wyrka. Utracony wołyński raj, Znak Horyzont)
„Wyrka” to powieść oparta na faktach, nie pozycja naukowa. Nie ma w niej miejsca na podawanie statystyk i sporządzanie podsumowań. Czytelnik pozostawiony zostaje sam na sam z konkretną historią, dzięki czemu ma okazję do osobistej refleksji na temat jakości nie tyle relacji Polak – Ukrainiec, co człowiek – człowiek – mówi Małgorzata Witko, autorka książki „Wyrka. Utracony wołyński raj”. Rozmawia Przemysław Poznański.
5.
Kazimierz Bem o książce „Amerykańskie Milionerki” (Wydawnictwo Poznańskie)
Żyjemy w czasach, kiedy chamstwo, buta, obłuda królują i płyną głównie z góry. Mnie zaś fascynowało to, jak Amerykanki (często matki bohaterek moich książek) dostrzegły, że zamożność i sukces w życiu rodzi obowiązki społeczne: należy budować piękne budynki, sponsorować sztukę, naukę, należy wiedzieć jak się zachować – mówi Kazimierz Bem, autor książki „Amerykańskie Milionerki” (Wydawnictwo Poznańskie). Rozmawia Przemysław Poznański.
6.
Agnieszka Lingas-Łoniewska: Mrok kręci mnie od dawna (Przyjdę, gdy zaśniesz, Wydawnictwo Słowne)
Wcześniej miałam już na koncie kryminały i thrillery, jednak uważam, że ta książka jest moją najbardziej dojrzałą powieścią. A także taką, która kosztowała mnie ponad rok pracy, gromadzenia materiałów i zgłębiania tematyki związanej z manipulacją, sposobem myślenia socjopaty i jego wpływu na innego człowieka. Od lat ciekawiły mnie te mechanizmy i chciałam stworzyć historię właśnie takiego osobnika – mówi Agnieszka Lingas-Łoniewska, autorka „Przyjdę, gdy zaśniesz”. Rozmawia Przemysław Poznański.
7.
Łukasz Łebek: Zwierzęta czują podobnie, jak my (Co gryzie weterynarza, Wydawnictwo Poznańskie)
Przez ogrom emocji, który towarzyszy chorowaniu i leczeniu zwierząt, narasta wokół weterynarii sporo mitów, a także uprzedzeń. Przez jednych “weci” oceniani są jako istoty żywiące się miłością do zwierząt, inni twierdzą, że sprzedaliśmy dusze i jedyne na czym nam zależy to pieniądze. Wszędzie można się natknąć na opisy tego, jak postrzegają nas opiekunowie. Ja natomiast w tej książce starałem się pokazać, że po drugiej stronie stołu stoi człowiek. Chciałem umożliwić czytelnikowi spojrzenie na kwestię opieki nad zwierzętami oczami lekarza weterynarii – mówi Łukasz Łebek, autor książki „Co gryzie weterynarza”. Rozmawia Jakub Hinc.
8.
Anna Kańtoch: Moją bohaterkę ukształtowała obsesja (Lato utraconych, Wydawnictwo Marginesy)
Moją bohaterkę ukształtował rodzaj obsesji, zagadki, która wciąż w niej tkwi i domaga się rozwiązania. I cały czas kreuję wokół niej takie elementy rzeczywistości, które tę obsesję pobudzą – o „Lecie utraconych” mówi Anna Kantoch. Rozmawia Przemysław Poznański.
9.
Małgorzata Oliwia Sobczak: Chciałam pokazać, że słowa bolą (Szelest, Wydawnictwo W.A.B.)
„Szelest” to początek trylogii. Nazwałam ją „Granice ryzyka” i planuję, że wszystkie części będą tak samo mroczne i mocne jak tom pierwszy. A zarazem podobnie jak „Szelest” cechowały będą się subtelnością, sensualnością i tajemniczością. To będzie taka „szeleszcząca” trylogia, w której będę zwracała szczególną uwagę na ciche, niepokojące odgłosy, które niosą się w przestrzeni fabularnej, budując szczególny rodzaj napięcia – mówi Małgorzata Oliwia Sobczak*. Rozmawia Przemysław Poznański.
10.
Grażyna Jeromin-Gałuszka: Gramy role, by ukryć, że nasze życie nie jest idealne (Gdybyś wiedziała, Prószyński i S-ka)
Starałam się opisać dziewczyny, które mają odwagę walczyć, żyją nadzieją, że tym razem wszystko się poukłada, że osiągną co się da, a przynajmniej, że nie zmarnują życia. Zdarza się przecież, że ktoś genialny, utalentowany, z predyspozycjami w najrozmaitszych kierunkach, przez jedno zdarzenie, bardziej czy mniej dramatyczne, traci swoją szansę, bo nie może się po tym zdarzeniu podnieść, pozbierać. Sukcesem jest wtedy choćby to, że ktoś taki potrafi przekierować swoje życie na inne tory, znaleźć sobie inny cel – mówi Grażyna Jeromin-Gałuszka*, autorka powieści „Gdybyś wiedziała”. Rozmawia Przemysław Poznański.
11.
Joanna Opiat-Bojarska: Zbrodnia jest jak infekcja (Winny, Wydawnictwo Słowne)
Ludziom wydaje się, że skoro dziecko zabiło, to matka, która wychowała takiego mordercę, jest złą matką. To prosty odruch, że staramy się wszystko oceniać jak najprościej i popadamy przez to w uogólnienia, które krzywdzą innych. Gdy mój rozmówca czekał na proces, jego rodzice musieli się wyprowadzić z mieszkania, bo nastolatkowie napadali na jego ojca i go bili. Dlatego chciałam pokazać, że przyznanie się oskarżonego do winy i odbycie kary niczego nie zamyka, a wprost przeciwnie – zbrodnia jest jak infekcja, która rozchodzi się po wszystkich, którzy mieli związek ze skazanym – mówi Joanna Opiat-Bojarska, autorka powieści „Winny”. Rozmawia Przemysław Poznański.
12.
Peter Mohlin i Peter Nyström: Chcieliśmy stworzyć nowego bohatera kryminału (Ostatnie życie, Czarna Owca)
Chcieliśmy, aby nasz główny bohater się wyróżniał i był inny. Chcieliśmy uciec od figury zgorzkniałego i pijanego policjanta, który niechlujnie się ubiera i ma za sobą dwa lub trzy rozwody. Dlatego pozwalamy Johnowi Adderleyowi być przeciwieństwem tego wszystkiego – mówią Peter Mohlin i Peter Nyström, autorzy powieści „Ostatnie życie”. Rozmawia Jakub Hinc.
13.
Lisa Gray: Pisać tak, by czytelnik przewrócił kolejną kartkę (Bez powrotu, Wydawnictwo Słowne)
Fabuła zawsze jest dla mnie pierwsza. Ta iskra, pomysł, który sprawia, że ekscytuje mnie opowiedzenie tej historii, a czytelnicy znajdą w niej rozrywkę. A zatem nie skupiam się od początku na tym, by pisać w moich książkach o takich problemach jak nierówności społeczne, finansowe, kwestie kary śmierci, pracowników seksualnych czy praw kobiet. Ale one się w końcu pojawiają. Sądzę, że to naturalne, bo skoro piszesz o przestępczości, to oznacza, że prędzej czy później poruszysz również te ważkie problemy społeczne – mówi Lisa Gray*, autorka powieści „Bez powrotu”. Rozmawia Przemysław Poznański.
14.
Joanna Dulewicz: Unikam oczywistych historii (Sukcesja, Czwarta Strona Kryminału)
Człowiek to istota tak złożona, że zwyczajnie nie powinno się go próbować wtłaczać w jakiekolwiek sztywne ramy. Dlatego też unikam prostych rozwiązań, generalizowania czy jednowymiarowości. Na przykładzie bohaterów powieści pokazuję, że to, co dla jednego człowieka jest istnym błogosławieństwem, dla innego może stać się przekleństwem, popychającym do najgorszych czynów – mówi Joanna Dulewicz*, autorka powieści „Sukcesja”. Rozmawia Przemysław Poznański.
15.
Liz Lawler: Ten dreszczyk strachu (Kiedy spałaś, Wydawnictwo Kobiece)
Proszę nadal szukać pomocy w szpitalu i nie spodziewać się, że będziecie tam świadkami morderstwa. No chyba, że sfilmują moją książkę – śmieje się Liz Lawler, autorka thrillera psychologicznego „Kiedy spałaś”. Rozmawia Jakub Hinc.
16.
Przemek Corso: To moja najważniejsza książka (Serca twego chłód, Dom Wydawniczy Rebis)
Jeśli znajdziesz w „Serca twego chłód” tylko literaturę rozrywkową, to dobrze. Cieszę się i życzę ci żeby była satysfakcjonująca. Jeśli odkryjesz komentarz społeczny dotyczący tego kim i gdzie jesteśmy jako społeczeństwo, to dobrze. Jeśli zastanowisz się nad istotą człowieczeństwem, to dobrze. Jeśli zastanowisz się nad swoim związkiem, małżeństwem, to bardzo, bardzo dobrze. Bo to książka o miłości, stracie i odpowiedzialności, a mordercy to tylko pretekst – mówi autor powieści Przemek Corso. Rozmawia Przemysław Poznański.
17.
Elżbieta Łapczyńska: Destylat z siebie (Bestiariusz nowohucki, Biuro Literackie)
Zdaję sobie sprawę z pewnej niszowości tematyki, którą poruszam. Ale mam zamiłowanie do undergroundu i do niego należę, więc zawsze będę wyszukiwać różne nisze. Fajnie zagłębić się w temacie, który nie jest pierwszy z brzegu. Mam to we krwi – mówi Elżbieta Łapczyńska, autorka „Bestiariusza nowohuckiego”, który znalazł się na długiej liście książek nominowanych do tegorocznej Nagrody Literackiej Nike i w finale Nagrody Literackiej Gdynia. Rozmawia Małgorzata Żebrowska.
18.
Kathryn Croft: Szukam tego, co wstrząśnie życiem bohatera (Nie ten mąż, Wydawnictwo Słowne)
Od początku wiedziałam, że ta książka będzie oparta na motywie utraty zaufania między bohaterami, to był dla mnie punkt wyjścia – mówi Kathryn Croft, autorka powieści „Nie ten mąż”. Rozmawia Przemysław Poznański.
19.
Agnieszka Jeż: Rozprawiam się z pozorami (Kto jest bez grzechu, Wydawnictwo Słowne)
– Rodzina, którą umieściłam w fabule najnowszego kryminału, to jedna z tych, o których – jeśli jednak wydarzy się w niej zło – sąsiedzi powiedzą potem: „Przecież to była taka normalna rodzina”. Starałam się rozprawić z tymi pozorami, które nas, ludzi żyjących obok, często usypiają. Bo gdy się poskrobie te pozory, tę normę, to wychodzą brudy. Niekoniecznie coś, co nazwalibyśmy przestępstwem, ale brzydkie z punktu widzenia intencji, zachowań, układania sobie relacji, które mają znamiona przemocowości, nie zawsze pozostawiającej siniaki – mówi Agnieszka Jeż, autorka powieści kryminalnej „Kto jest bez grzechu”. Rozmawia Przemysław Poznański.
20.
Małgorzata Starosta: Nic nie jest czarno-białe (Szczęśliwy los, Wydawnictwo Vectra)
Kiedy cztery kobiety o dalece różnych charakterach, do tego przyjaciółki z dzieciństwa, coś postanowią, to na pewno będą z tego kłopoty. Znacie to? No jasne, to przecież schemat tak stary jak „Seks w wielkim mieście”, ale również serial “Girls”. A jednak Małgorzata Starosta udowadnia, że motyw ten wcale nie został jeszcze wyeksplorowany w literaturze. I pokazuje, że polskie kobiety też potrafią nieźle namieszać i podarować czytelnikom chwilę dobrej rozrywki – o „Szczęśliwym losie” pisze Edyta Niewińska.
21.
Jakub Ćwiek: Stawiam na wiarygodną sensację (Drelich. Prosto w splot, Wydawnictwo Marginesy)
Przede wszystkim staram się dzielić ludzi nie na dobrych i złych, a na takich co robią dobre i złe rzeczy. Rzeczywistość jest właśnie taka – wszyscy robimy dobre i złe rzeczy i to skomplikowanie, ta niejednoznaczność czyni nas ciekawymi. Bohaterowie jednoznacznie źli czy jednoznacznie dobrzy, z wyraźną etykietką są nudni, bo przewidywalni – mówi Jakub Ćwiek, autor powieści „Drelich. Prosto w splot”. Rozmawia Jakub Hinc.
22.
Agnieszka Pietrzyk: Lubię zwodzić czytelników (Kto czyni zło, Czwarta Strona Kryminału)
Dwie niezamożne kobiety, matka i córka poprzez małżeństwo jednej z nich wchodzą do rodziny bogaczy. Prawda, że to daje duże możliwości fabularne i pobudza czytelniczą wyobraźnię? Para głównych bohaterów, to znaczy zły policjant i dobra detektywka, to też potencjał dla fabuły, bo można stworzyć konfliktowe sytuacje, a te będą nośnikiem emocji. Chodziło mi jeszcze o coś innego, a mianowicie o to, że biało-czarna rzeczywistość może być swoim własnym negatywem. Kto tak naprawdę jest dobry, a kto jest zły? Na końcu powieści odpowiedź na te pytania może być inna niż na początku – mówi Agnieszka Pietrzyk*, autorka powieści „Kto czyni zło”. I – choć nigdy tego nie robi – wyjątkowo zdradza nam też, o czym będzie jej kolejna książka. Rozmawia Jakub Hinc.
23.
Michał Larek: Chcę pokazywać emocje (Zabójcza Wigilia i inne mroczne historie, Oficynka)
Narasta w nas frustracja. Nasila się w dużej mierze z powodu lockdownu, pandemii, ograniczeń, ale trwa od dłuższego czasu. Świat jest niespokojny od kilku lat. Mam czasem wrażenie, że nasze czasy w pewnym sensie przypominają lata 80., czas – ze względów politycznych, społecznych, ekonomicznych – w którym jednostki przemocowe reagują w sposób szczególnie spektakularny – mówi Michał Larek*, pisarz, autor m.in. cyklu „Dekada”, „Chirurga”, nadchodzącego cyklu „Dalberg” oraz podcastów kryminalnych. Rozmawia Przemysław Poznański.
24.
Agnieszka Zakrzewska: Siłą moich książek jest prawda (Nigdy o tobie nie zapomnę, Skarpa Warszawska)
Trudno mi było zachować obiektywizm, gdy pisałam o czystej nienawiści do drugiego człowieka tylko dlatego, że ma inne pochodzenie społeczne, wyznanie czy korzenie kulturowe. W mojej powieści nie stronię od mocnych scen właśnie dlatego, żeby przestrzec przed największymi chorobami naszych czasów, homofobią, rasizmem, znieczulicą i kabotynizmem – mówi Agnieszka Zakrzewska, autorka powieści „Nigdy o tobie nie zapomnę”. Rozmawia Przemysław Poznański.
25.
Barbara Sadurska o bliskości(Mapa, Nisza)
Czytanie zaspokaja potrzebę bycia mieszkańcem osobnej planety. Rzecz w tym, że cudownie czasem zaprosić na nią innych. Jak również ich odwiedzić. Oraz odkryć, że jednak mieszkamy w tym samym świecie. O, to ostatnie jest naprawdę cudowne! – mówi Barbara Sadurska, laureatka Nagrody Gombrowicza, której debiutancka „Mapa” zostanie w tym roku wydana w języku angielskim. Rozmawia Małgorzata Żebrowska.