W 2021 roku opublikowaliśmy na naszym kanale YouTube niemal 50 filmów – co oznacza średnio jeden film w tygodniu. To najczęściej wywiady, ale opublikowaliśmy też kilkanaście recenzji wideo. To zarówno literatura piękna jak i kryminały, sensacja i literatura faktu. Zobaczcie, które oglądaliście najchętniej i obejrzyjcie je z nami ponownie. Oczywiście na zupelnieinnaopowiesc.com znajdziecie też pisane wersje tych recenzji. A już jutro zestawienie najpopularniejszych wywiadów wideo.
HITY 2021 – LITERATURA PIĘKNA
HITY 2021 – LITERATURA KRYMINALNA, SENSACYJNA, PRZYGODOWA I FANTASTYCZNA
HITY 2021 – LITERATURA NON-FICTION
HITY 2021 – WYWIADY
1.
Andrzej H. Wojaczek, Wrzeciono Boga. Kłosy, Szara Godzina
Świat początku XX wieku, w którym żyje dziecięcy bohater tej powieści, złożony jest z w dużym stopniu z pozorów, niedopowiedzeń, czasem nawet kłamstw – tak wynikających ze skomplikowanych relacji międzyludzkich, jak i, niemniej skomplikowanej, historii Górnego Śląska. – powieść „Wrzeciono Boga. Kłosy” Andrzeja H. Wojaczka recenzuje Przemysław Poznański.
2.
Max Czornyj, Mord, Filia
Bohaterowie Czornyja zmierzyć muszą się tym razem z przeciwnikiem, którego motywacje wymykają się schematom. Z kimś, kto zdaje się w niewinności upatrywać winę, nie widząc jednocześnie zła w prawdziwej zbrodni. Obejrzyjcie recenzje najnowszej powieści Maksa Czornyja „Mord”.
3.
Damian Hadaś, Alaska. Przystanek na krańcu świata, Wydawnictwo Poznańskie
Są tacy, którzy powiedzieliby, że nikt rozsądny nie chciałby żyć w krainie naprawdę skrajnych temperatur, ostoi groźnych zwierząt i gdzie nie ma dróg łączących nawet największe miasta. Ale są też tacy, którzy zwyczajnie nie wyobrażają sobie innego miejsca do życia. Innego, niż ten przystanek na krańcu świata – książkę „Alaska. Przystanek na krańcu świata” Damiana Hadasia recenzuje Jakub Hinc.
4.
Joanna Dulewicz, Sukcesja, Czwarta Strona Kryminału
Joanna Dulewicz daje nam powieść, która – nie tracąc nic z psychologicznego thrillera i kryminału, z bezwzględnymi zbrodniami w tle – oferuje szersze spojrzenie na społeczne nierówności, także te, które wynikają li tylko z faktu przyjścia na świat w takiej, a nie innej, rodzinie. Z takiej, a nie innej, linii sukcesji – powieść „Sukcesja” (Czwarta Strona Kryminału) recenzuje Przemysław Poznański.
5.
Amos Oz, Czarna skrzynka, Dom Wydawniczy Rebis
W intymnej, gęstej od emocji prozie, Amos Oz rozbiera na czynniki pierwsze źródła konfliktów: tak tych, rozgrywających się w dotkniętej kryzysem rodzinie, jak i tych, które dotyczą Izraela, targanego waśniami na tle narodowościowym. Jest 5 lutego 1976 roku – tego dnia Ilana Brandstetter-Sommo z Jerozolimy decyduje się po latach wzajemnego milczenia napisać list do swojego byłego męża, Aleksandra Gideona, mieszkającego obecnie za granicą. List w wymowie niejednoznaczny, podszyty prowadzoną w tle, nie do końca jasną dla nas, grą, list pełen przy tym pretensji, żalu, ale i list-błaganie, list z prośbą o pomoc w sprawie ich syna, Boaza, który zdaje się schodzić na złą drogę, a którego matka wychowuje teraz wraz z nowym mężem, Michelem Sommo. Ten list będzie jak burza, która raz na zawsze zniszczy dotychczasowe status quo i diametralnie zmieni życie bohaterów.
6.
Daniel Mason, Stroiciel, Dom Wydawniczy Rebis
Podróż, w którą wyrusza londyński stroiciel fortepianów Edgar Drake – z misji ratowania instrumentu narażonego na działanie birmańskiej dżungli – przeistacza się w niemal oniryczną podróż do wnętrza siebie, podróż w poszukiwaniu swojej pieśni – „Stroiciela” Daniela Masona recenzuje Jakub Hinc.
7.
Christoffer Carlsson, Przepowiednia, Czarna Owca
Jest zbrodniarz i jest ofiara. Ale to tylko początek. Jest też bowiem mała, lokalna społeczność, na której to morderstwo odciśnie bolesne piętno, stanie się źródłem traum i raz na zawsze obróci dotychczasowe sielskie życie w zgliszcza. Zgliszcza są tu także dosłowne – pewnego jesiennego wieczoru 1994 roku w małym Märback w szwedzkiej Hallandii płonie dom Markströmów, a w pogorzelisku odnalezione zostaje ciało młodej dziewczyny, Lovisy. Lokalna wspólnota jest wstrząśnięta. Tu przecież każdy zna każdego – czy to możliwe, żeby to ktoś z ich grona stał za tą zbrodnią? A jeśli tak, to czy może to być chłopak zamordowanej, Edvard Christensson?
8.
Marek Stelar, Sekta, Filia
Poszukiwanie odpowiedzi na zasadnicze pytanie stawiane w powieści kryminalnej o to, kto zabił, albo dlaczego to zrobił, tym razem będzie musiało – o ile nie ustąpić miejsca – to się nim podzielić się nim z innym pytaniem: o siłę uczuć, która zdolna jest popychać nas do zachowań ekstremalnych. „Sektę” Marka Stelara recenzuje Jakub Hinc.
9.
Stephen Seager, Szpital dla psychopatów, Filia
Ból, cierpienie, nawet zbrodnia. Ta opowieść o pracy w szpitalu psychiatrycznym pozwala nam zrozumieć złożoność, ale i kruchość ludzkiego umysłu. Tak umysłu pacjenta jak i lekarza. Bo choć w „Szpitalu dla psychopatów” Seager zaprasza nas do wysłuchania opowieści o kruchości ludzkiego umysłu, to pokaże w niej nie tylko o pacjentów, ale i lekarzy oraz pielęgniarki. Pokaże ciężkie choroby, ale i chwile zwątpienia, a nawet załamania u tych, którzy mają je leczyć. Recenzuje Przemysław Poznański.
10.
Hanna Greń, Miasto głupców, Czwarta Strona Kryminału
Żadne miejsce nie nadaje się lepiej do ukrycia dowodów okrutnej zbrodni niż zakamarki ludzkiego umysłu – pokazuje w „Mieście głupców” Hanna Greń. Dając nam przy tym mroczną kryminalną opowieść o strachu, który zmusza do zachowań nieracjonalnych. Do uciekania przed odpowiedzialnością za swoje czyny, przed tym, co niezrozumiale, a przede wszystkim przed prawdą. Recenzuje Przemysław Poznański.
11.
David Wilson. Mordercy, Filia
Kim jest morderca? Co tkwi w głowie osoby, która odbiera komuś życie? David Wilson, były naczelnik więzienia i profesor kryminologii prowadzi nas w głąb umysłów owładniętych przemocą i manią zabijania, w tym w głąb umysłów psychopatycznych. Ale prowadzi nas też za kulisy systemu penitencjarnego i wymiaru sprawiedliwości w ogóle, pokazując jak często ten potrafi się mylić. Książkę „Mordercy” (Filia) recenzuje Przemysław Poznański.
12.
Max Czornyj, Krew, Filia
Max Czornyj posiadł umiejętność opowiadania tak wartkiego, że nie sposób oderwać się od lektury. Ale zadbał też o to, by zadać nam przy okazji kilka pytań dotyczących tego to jak rozumiemy zło i dobro. Czy zło zawsze musi być bezwzględne i bezduszne, a dobro zawsze musi oznaczać postępowanie zgodne z prawem? A co, jeśli chęć osiągnięcia sprawiedliwości wymaga wyjścia poza takie schematyczne myślenie? „Krew” (Wydawnictwo Filia) recenzuje Przemysław Poznański.