Za nami HITY 2021 w kategorii literatura piękna, a dziś czas na poznanie TOP25 w szerokiej kategorii literatury kryminalnej, sensacyjnej, przygodowej i fantastycznej.
1.
Vincent V. Severski, Nabór, Czarna Owca
Jednostka okazuje się w ostatecznym rozrachunku bezsilna wobec tych, którzy działają z poparciem i w imieniu pozbawionego skrupułów aparatu władzy – o „Naborze” Vincenta V. Severskiego pisze Przemysław Poznański.
2.
Bartosz Szczygielski, Winni jesteśmy wszyscy, Czwarta Strona Kryminału
Zło jest tuż obok, czasem wystarczy chwila nieuwagi lub nieostrożności, by dać się mu wciągnąć bez reszty – o najnowszej powieści Bartosza Szczygielskiego „Winni jesteśmy wszyscy”, pisze Przemysław Poznański.
3.
Wojciech Chmielarz, Dług honorowy, Marginesy
„Dług honorowy” to wciągająca sensacyjna opowieść o wymierzaniu sprawiedliwości w świecie dzielącym ludzi na skrzywdzonych i krzywdzących. A jednocześnie to świadoma gra z regułami gatunku, w imię której autor przestawia pozornie stałe elementy, by nadać całości własny styl – o najnowszej powieści Wojciecha Chmielarza pisze Przemysław Poznański.
4.
Marcin Faliński, Marek Kozubal, Operacja Retea, Czarna Owca
Opisując los jednego, konkretnego bohatera, Marcin Faliński i Marek Kozubal zaglądają w „Operacji Retea” za kulisy działającego od dziesięcioleci mechanizmu tworzenia i funkcjonowania rosyjskiej agentury, w tym wielkiej armii nielegałów. O powieści wieńczącej sensacyjno-szpiegowską trylogię pisze Przemysław Poznański.
5.
Przemysław Piotrowski, Zaraza, Czarna Owca
Jeśli coś jest tu z pewnością tytułową zarazą, to wszechobecne poczucie bezkarności. To ono staje się przepustką do czynienia zła, ale i przyzwoleniem na nie mniej godną potępienia bezczynność, na zaniechanie – o „Zarazie” Przemysława Piotrowskiego pisze Przemysław Poznański.
6.
Bartosz Kurek, Brud, Czarna Owca
Bartosz Kurek odsłania w swoim thrillerze kulisy działań wielkiego biznesu, który w wyścigu po intratną transakcję nie liczy się z nikim i z niczym. A ludzkie życie jest tylko jedną z kart przetargowych. O „Brudzie” pisze Przemysław Poznański.
7.
Robert Ostaszewski, Śmierć last minute, Harde
Równie ważny jak kryminalna intryga, o ile nie ważniejszy, jest w „Śmierci last minute” psychologiczny portret człowieka odsuniętego na margines, owładniętego obsesją udowodnienia swoich racji za wszelką cenę. I co najistotniejsze, ta charakterystyka w równym stopniu opisuje tu antagonistę, jak i protagonistę – o książce Roberta Ostaszewskiego pisze Przemysław Poznański.
8.
Liz Lawler, Kiedy spałaś, Wydawnictwo Kobiece
Dla Alex Taylor, szpitalny SOR w urokliwym angielskim Bath, który dla większości z nas jest miejscem, w którym poszukujemy ratunku, okazał się groźniejszy, niż mogłaby przypuszczać w najbardziej przerażających snach – o „Kiedy spałaś” Liz Lawler – pisze Jakub Hinc.
9.
Wojciech Gunia, Dom wszystkich snów, Literate
To proza zanurzona w grozie naszej spolegliwości wobec sił często przez nas samych wykreowanych, sił spod znaku milczącej nieobecności – o „Domu wszystkich snów” Wojciecha Guni pisze Przemysław Poznański.
10.
Inga Vesper, Bardzo długie popołudnie, Słowne
Pod płaszczykiem intrygującej zagadki zaginięcia idealnej pani domu z kalifornijskich przemieść Inga Vesper przemyca opowieść o usankcjonowanym społecznie w Stanach Zjednoczonych połowy lat 50. XX wieku rasizmie i szowinizmie – o „Bardzo długim popołudniu” pisze Przemysław Poznański.
11.
Anna Kańtoch, Lato utraconych, Wydawnictwo Marginesy
Permanentna niepewność, a wręcz strach przed tym, jaką w istocie twarz ostatecznie przybierze zło, niszczy bohaterów i każe im podejmować moralnie wątpliwe, a przy tym nieodwracalne decyzje – o „Lecie utraconych” Anny Kańtoch” pisze Przemysław Poznański.
12.
Kathryn Croft, Nie ten mąż, Słowne Mroczne
Czasem wystarczy niewinny żart, by to co wydawało się stabilne i pewne, posypało się jak domek z kart – o powieści „Nie ten mąż” Kathryn Croft pisze Przemysław Poznański.
13.
Bohdan Głębocki, Morowe chłopy, Media Rodzina
Witajcie znowu w świecie „tych wszystkich golemów, mediów, zmiennokształtnych i magicznych napojów”. Witajcie w absolutnie niezwykłym świecie dieselpunkowej prozy Bohdana Głębockiego, rozgrywającej się na styku retrokryminału, szpiegowskiej sensacji i… magii – o „Morowych chłopach” pisze Przemysław Poznański.
14.
Piotr Bojarski, Coraz ciemniej w Wartheland, Znak Horyzont
Korzystając ze struktury wciągającej powieści historycznej, Piotr Bojarski tworzy pasjonujący portret zbiorowy autentycznych bohaterów antyhitlerowskiego podziemia w Poznaniu. Ludzi, którzy na szali walki z okupantem kładli często własne życie – o „Coraz ciemniej w Wartheland” pisze Przemysław Poznański.
15.
Anna Rozenberg, Maski pośmiertne, Czwarta Strona Kryminału
Jak głęboko byśmy nie ukrywali naszych win, one powrócą, by domagać się zadośćuczynienia – o „Maskach pośmiertnych” Anny Rozenberg pisze Przemysław Poznański.
16.
Mons Kallentoft, Słuchaj, jak szepczę, Dom Wydawniczy Rebis
„Słuchaj, jak szepczę” zamyka opowieść o raju, który okazał się piekłem i o desperacji, która każe się w owym piekle zanurzyć, nawet jeśli ma się świadomość, że może to być droga bez powrotu. O powieści Monsa Kallentofta, kontynuującej wątki „Patrz, jak spadam”, pisze Przemysław Poznański.
17.
Marcin Dudziński, Za nami wszystkimi, Czarna Owca
Musi nadejść w końcu ten moment, gdy przestaniemy się bać, a to dobry początek, by móc przeciwstawić się niepohamowanej, zwyrodniałej zachłanności – o kryminale „Za nami wszystkimi” pisze Przemysław Poznański.
18.
Marta Zaborowska, Bez powrotu, Czarna Owca
Śmierć nie jest dla bohaterów „Bez powrotu” końcem i celem, a jedynie etapem, środkiem do zwycięstwa w prywatnej grze. Tym łatwiej się z nią pogodzić, tym łatwiej ją zadać – o powieści Marty Zaborowskiej pisze Przemysław Poznański.
19.
Wojciech Dutka, Apokryf, Lira
Na przełomie trzech stuleci, między połową drugiego stulecia przed naszą erą a połową drugiego stulecia naszej ery, ziemia między Morzem Śródziemnym na Zachodzie a Jordanem na Wschodzie, Syrią na Północy a Egiptem na Południu, była świadkiem trzech powstań Żydowskich: wygranego, przegranego i tego trzeciego, które skończyło się katastrofą. To temu trzeciemu poświęcony jest „Apokryf”– o książce Wojciecha Dutki pisze Jakub Hinc.
20.
Oliver Clements, Oczy królowej, Dom Wydawniczy Rebis
Akcję tej trzymającej w napięciu powieści, balansującej na granicy przygodowego thrillera szpiegowskiego oraz powieści płaszcza i szpady, autor osadził w elżbietańskiej Anglii, dokładnie w tym momencie historii, gdy w Paryżu doszło do rzezi hugenotów, a hiszpańska armada wyruszyła pod pełnymi żaglami w kierunku królestwa Elżbiety I – o książce Olivera Clementsa „Oczy królowej” pisze Jakub Hinc.
21.
Izabela Janiszewska, Amok, Czwarta Strona Kryminału
„Amok” to finał trzyczęściowego cyklu i zarazem dopełnienie mrocznej opowieści o odrzuceniu. I o traumach, jakie owo odrzucenie ze sobą niesie. Często tak bolesnych, że jedynym lekarstwem na nie staje się zadawanie innym bólu. A nawet śmierci – pisze Przemysław Poznański.
22.
Marek Stelar, Sekta, Filia
Poszukiwanie odpowiedzi na zasadnicze pytanie stawiane w powieści kryminalnej o to, kto zabił, albo dlaczego to zrobił, tym razem będzie musiało – o ile nie ustąpić miejsca – to podzielić się nim z innym pytaniem: o siłę uczuć, która zdolna jest popychać nas do zachowań ekstremalnych – pisze Jakub Hinc.
23.
Jarosław Czechowicz, Gorsza, Czarna Owca
Przemoc jako zemsta za doznane poniżenie nie uwolni nas o traum. Przeciwnie – to ślepa uliczka, która zawiedzie nas do jeszcze gorszej klatki – o „Gorszej” Jarosława Czechowicza pisze Przemysław Poznański.
24.
Przemek Corso, Serca twego chłód, Dom Wydawniczy Rebis
Przemek Corso nami manipuluje. I jest w tym skuteczny. Połykamy jego książkę jednym tchem, a co gorsza kibicujemy jego bohaterowi, zapominając, że „Serca twego chłód” jest w istocie unurzaną w mroku opowieścią o bezwzględnej walce zła ze złem – pisze Przemysław Poznański.
25.
Agnieszka Jeż, Kto jest bez grzechu, Słowne Mroczne
W „Kto jest bez grzechu” Agnieszka Jeż mówi o toksyczności, która pojawić się może w relacjach osób sobie najbliższych. Toksyczności, której efektem – jak to w kryminale – może być nawet zbrodnia – pisze Przemysław Poznański.