Za nami naprawdę świetny literacki rok. Sprawdziliśmy, które z książek, recenzowanych u nas w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy, wzbudziły u Was największe emocje. Oto Hity 2021 w kategorii literatura piękna! A już w środę ranking kategorii literatura kryminalna, sensacyjna, przygodowa i fantastyczna.
1.
Bernardine Evaristo, Dziewczyna, kobieta, inna, tłumaczenie Aga Zano, Wydawnictwo Poznańskie
Oto opowieść o nieustannie pomijanej połowie ludzkości, a przy tym fabuła na miarę dwudziestego pierwszego wieku, idealna na czasy, kiedy kobiety śmiało podnoszą głowy i nie pozwalają się uciszyć – o nagrodzonej Bookerem powieści „Dziewczyna, kobieta, inna” Bernardine Evaristo pisze Edyta Niewińska.
2.
Jakub Żulczyk, informacja zwrotna, Świat Książki
Żulczyka interesuje człowiek zderzony z własnym mrokiem, ale i z mrokiem otaczającego go świata, człowiek bezsilny z powodu braku „informacji zwrotnej”. Człowiek niezdolny przez to do budowania relacji z innymi – pisze Przemysław Poznański.
3.
Kjell Westö, Niebo w kolorze siarki, tłumaczenie Katarzyna Tubylewicz, Wydawnictwo Poznańskie
Szukając klucza do tej historii sięgamy do pamięci jako zasadniczego komponentu snutej przez autora opowieści o spełnieniu, a może nawet bardziej o niespełnieniu i się z owym faktem godzeniu – o „Niebo w kolorze siarki” Kjella Westö pisze Jakub Hinc.
4.
Douglas Stuart, Shuggie Bain, tłumaczenie Krzysztof Cieślik, Wydawnictwo Poznańskie
Światem „Shuggiego Baina” kieruje pogarda. Wszechobecna i paraliżująca. Pogarda, która jednak wprost bierze się z bezsilności i rozpaczy. O nagrodzonej Bookerem powieści Douglasa Stuarta pisze Przemysław Poznański.
5.
Colum McCann, Apeirogon, tłumaczenie Aga Zano, Wydawnictwo Poznańskie
Wychodząc od pozornie niemożliwego, a przecież faktycznego pojednania dwóch ojców, których córki stały się ofiarami palestyńsko-izraelskiego konfliktu, Colum McCann daje nam konglomerat drobnych, często z pozoru niepasujących do siebie elementów i zachęca, byśmy złożyli je w całość – w opowieść o drodze do porozumienia nie tylko miedzy jednostkami, ale i narodami. O „Aperogonie” pisze Przemysław Poznański.
6.
Yaniv Iczkovits, Córka rzeźnika, przełożyła Anna Halbersztat, Wydawnictwo Poznańskie
W pikarejskiej historii opowiedzianej przez Yaniva Iczkovitsa można skutecznie doszukiwać się odwołań do wzorców archetypicznych. Ale poznamy właściwy smak tej opowieści tylko wtedy, gdy przyjmiemy, że jest to gra z konwencją łączącą w sobie przygodową powieść drogi i na poły nostalgiczną przypowieść o świecie, który zniknął bezpowrotnie – o „Córce rzeźnika” pisze Jakub Hinc.
7.
Liliana Hermetz, Rozrzucone, Wydawnictwo Literackie
Liliana Hermetz eksploruje to, co „pomiędzy” – kulturami, mentalnościami, narodowymi tożsamościami. I znajduje dla tej opowieści adekwatny, a przy tym osobny, unikalny i intymny język – język swoich bohaterek. O „Rozrzuconych” pisze Przemysław Poznański.
8.
Peter Handke, Wielki Upadek, przełożył Viktor Grotowicz, Wydawnictwo Eperons-Ostrogi
Owładniętemu amokiem narratorowi pozwala Peter Handke w „Wielkim Upadku” powołać do życia bezwolnego w jego rękach bohatera i ustawić go naprzeciwko chaosu współczesnego świata. Z góry zdradzając nam jednak wynik tegostarcia – pisze Przemysław Poznański.
9.
Grzegorz Uzdański, Wypiór, Wydawnictwo Filtry
„Wypiór” Grzegorza Uzdańskiego to książka, która z jednej strony podaje w wątpliwość romantyczne ideały, a z drugiej – składa im hołd. Uczy, bawiąc, bawi, ucząc. I pozostawia czytelników w słodko-gorzkiej zadumie – pisze Małgorzata Żebrowska.
10.
Jesmyn Ward, Linie krwi, przełożył Tomasz S. Gałązka, Wydawnictwo Poznańskie
Ta opowieść o życiu Południa USA, prażonego słońcem i niszczonego kolejnymi katastrofalnymi huraganami, staje się opowieścią uniwersalną, opowieścią o nadziei na lepszy świat, który czeka tuż za progiem, na wyrwanie się z rzeczywistości tkwiącej w klinczu między uprzedzeniami a ambicjami – o „Liniach krwi” Jesmyn Ward pisze Jakub Hinc.
11.
Laura Lindstedt, Oneiron. Fantazja o kilku sekundach po śmierci, przełożył Sebastian Musielak, Wydawnictwo Poznańskie
Zawieszając swoje bohaterki gdzieś w onirycznym „pomiędzy”, Laura Lindstedt tak naprawdę stara się zdefiniować miejsce kobiety tu i teraz, we współczesnym świecie. Kobiety-matki, kobiety-ofiary, kobiety-artystki. O powieści „Oneiron” Laury Lindstedt pisze Przemysław Poznański.
12.
Jarosław Maślanek, Liczby ostatnie, Państwowy Instytut Wydawniczy
Mniejsza o to czy Jarosław Maślanek serwuje nam opowieść bardziej dystopijną czy może bardziej postapokaliptyczną. Najważniejsze, że mówi o nas i do nas. O tym, że właśnie robimy naprawdę wiele, by wyginąć. Ważna, porażająca wizja. O „Liczbach ostatnich” pisze Przemysław Poznański.
13.
Edward Pasewicz, Pulverkopf, Wielka Litera
Tam gdzie brakuje faktów, luki wypełnia wyobraźnia – czy szukamy spójnej wizji teraźniejszości, czy przeszłości, czy wiedzy o nas samych. I właśnie tak Edward Pasewicz tworzy przejmującą powieść o układaniu się z tożsamością – o „Pulverkopf” pisze Przemysław Poznański.
14.
Therese Bohman, Utonęła, przełożyła Justyna Czechowska, Wydawnictwo Pauza
Ileż można mówić o przemocy wobec kobiet? Bez końca. Te historie dzieją się nieustannie, tuż obok nas, także w zacisznych, zamożnych domach. To intymne dramaty, które niezwykle łatwo jest przeoczyć. I choć bardzo chcielibyśmy ich nie widzieć, literatura nie pozwala nam o nich zapomnieć – o książce „Utonęła” Therese Bohman pisze Edyta Niewińska.
15.
Elżbieta Łapczyńska, Bestiariusz nowohucki, Biuro Literackie
Elżbieta Łapczyńska oferuje nam wyjątkowe spojrzenie na to, co uważamy za brzydkie i na to, co wydaje się być piękne. Dzięki jej poetyckiemu i sensualnemu językowi możemy zanurzyć się w świat Nowej Huty bez uprzedzeń, bez oceniania, z niewinnością przybysza z innego wymiaru – o „Bestiariuszu nowohuckim” pisze Malgorzata Żebrowska.
16.
Wojciech Staszewski, Gra w powieszonego, Wielka Litera
Budując alternatywny powojenny świat pozbawiony elementu Powstania Warszawskiego autor „Gry w powieszonego” pokazuje w istocie, że pewne sprawy pozostają niezmienne, a pewne zdarzenia nieuchronne – tak na poziomie losów państw jak i emocji jednostek. O powieści Wojciecha Staszewskiego pisze Przemysław Poznański.
17.
Andrés Barba, Małe rączki, przełożyła Katarzyna Okrasko, Wydawnictwo Filtry
Andrés Barba zaprasza nas, niczym zuchwałych podglądaczy, do świata zabawy. Jednak jest to zabawa perwersyjna, bowiem zaczyna się od tragedii, wiszącej nad osieroconą dziewczynką, niczym mające dopełnić się fatum – o „Małych rączkach” pisze Małgorzata Żebrowska.
18.
Kasper Bajon, Ideot. Rzecz o narodzinach potwora, Nisza
Podążając śladami domniemanej mistyfikacji, związanej z autorstwem „Frankensteina”, Kasper Bajon mówi nam w „Ideocie” o nierozerwalności (s)twórcy i dzieła. Nawet, gdy dzieło zostaje twórcy odebrane, nawet gdy twórca dzieła się wyrzeka – pisze Przemysław Poznański.
19.
George Saunders, Sielanki, przełożył Michał Kłobukowski, Wydawnictwo Znak
Sięgając do bogatych zasobów groteski George Saunders rysuje w „Sielankach” całą galerię postaci wyrzuconych na margines zdarzeń, iście Gogolowskich „małych ludzi”, tyle że osadzonych w na wskroś współczesnych realiach – pisze Przemysław Poznański.
20.
Maciej Płaza, Golem, Wydawnictwo W.A.B.
Powołując do życia postać niemożliwą, zlepioną w jedno z co najmniej trzech archetypicznych czy magicznych figur, Maciej Płaza znajduje klucz do opowiedzenia nam o równie dojmująco niemożliwym świecie: tyleż zanurzonym w historycznej prawdzie, ile bezpowrotnie nieistniejącym – o „Golemie” pisze Przemysław Poznański.