Po przyjęciu przez Sejm uchwały ustanawiającej rok 2022 rokiem m.in. Marii Konopnickiej, Józefa Wybickiego i polskiego romantyzmu, Senat postanowił poszerzyć te listę o Brunona Schutza.
W przyszły roku przypada 130. rocznica urodzin i 80. rocznicą tragicznej śmierci pisarza, grafika i malarza. W uchwale ustanawiającej Rok Brunona Schulza senatorowie przypominają, że w 2022 r. przypada 130. rocznica urodzin i 80. rocznica śmierci artysty. Zwracają uwagę, że jest on niewątpliwie jednym z najoryginalniejszych twórców polskiej kultury XX w., a jego utwory weszły do kanonu literatury światowej i są znane nawet w najodleglejszych kulturowo rejonach świata. Jak czytamy w uchwale, recepcja twórczości Brunona Schulza obejmuje nie tylko Polskę, Ukrainę czy Izrael, ale wiele innych krajów, gdyż jego opowiadania przełożono na ponad 45 języków, w tym na chiński, turecki, estoński, albański, grecki i wietnamski.
Bruno Schulz urodził się 12 lipca 1892 roku w Drohobyczu, w rodzinie zasymilowanych Żydów. W rodzinie Schulza nie kultywowano jednak tradycji żydowskich i mówiono tylko po polsku. Od 1918 r. Schulz należał do drohobyckiej grupy „Kalleia” (Rzeczy piękne), skupiającej żydowską inteligencję o zainteresowaniach artystycznych. Być może jednak nigdy nie byłby postacią znaną poza Drohobyczem, gdyby nie pomoc i pośrednictwo znajomych. Ich zabiegi umożliwiły w 1933 roku spotkanie z Zofią Nałkowską, które było dla pisarza przełomem w karierze literackiej. Nałkowska bardzo ciepło przyjęła przywieziony do stolicy rękopis Sklepów cynamonowych i wkrótce pomogła w ich wydaniu (1934).
W 1937 r. wydawnictwo „Rój” opublikowało zbiór Sanatorium pod Klepsydrą. Książka doczekała się licznych recenzji prasowych i utwierdziła pozycję Schulza w nowej literaturze polskiej. W tym samym roku powstała nowela Die Heimkehr w języku niemieckim, którą Schulz próbował zainteresować Tomasza Manna.
19 listopada 1942 r. Bruno Schulz został zastrzelony. Ciało pisarza cały dzień leżało na ulicy, gdyż nie pozwolono go pochować. Przypuszcza się, że zostało złożone we wspólnej mogile, której po wojnie nie udało się odnaleźć.
Przeczytaj także: