Abdulrazak Gurnah został tegorocznym laureatem Literackiej Nagrody Nobla. Uhonorowano go „za bezkompromisową i pełną współczucia penetrację skutków kolonializmu i losu uchodźcy w czeluści między kulturami i kontynentami”.
Urodzony w 1948 roku Abdulrazak Gurnah to pisarz tanzański. Urodził się na Zanzibarze. W 1968 przybył jednak jako uchodźca do Wielkiej Brytanii, gdzie rozpoczął studia. I już na Wyspach pozostał. Dopiero w 1984 roku mógł wrócić na Zanzibar, by zobaczyć się z ojcem na krótko przed jego śmiercią.
Do czasu przejścia na emeryturę Gurnah był profesorem literatury angielskiej i postkolonialnej na Uniwersytecie Kent w Canterbury, a w swojej pracy naukowej skupiał się głównie na pisarzach takich jak Wole Soyinka, Ngũgĩ wa Thiong’o i Salman Rushdie. Nadzorował też projekty badawcze dotyczące pisarstwa m.in. V.S. Naipaula, G. V. Desaniego, Anthony’ego Burgessa, Josepha Conrada, George’a Lamminga i Jamaiki Kincaid. Zajmował się kolonializmem, zwłaszcza w odniesieniu do Afryki, Karaibów i Indii.
Wydał między innymi powieści „Memory of Departure” (1987), „Pilgrims Way” (1988), „Dottie” (1990), Paradiise (krótka lista Bookera, 1994), „Admitring Silence” (1966), „By the Sea” (długa lista Bookera, 2001), „Desertion” (2005) i „The Las Gift” (2011). W swoich utworach porusza kwestie emigracji, znane z własnego doświadczenia.
Za to właśnie otrzymał nagrodę. Jak uzasadniał sekretarz Akademii Szwedzkiej Mats Malm, pisarza uhonorowano za „bezkompromisową i pełną współczucia penetrację skutków kolonializmu i losu uchodźcy w czeluści między kulturami i kontynentami”.
Malm, dzwoniąc z informacją o nagrodzie, „złapał” pisarza w kuchni. Ich rozmowa dotyczyła także ustalenia kwestii „technicznych”. W tym roku bowiem, podobnie jak w ubiegłym, ze względu na pandemię COVID-19, nie będzie uroczystej gali wręczania medali noblowskich – laureaci odbiorą je podczas transmisji online w swoich krajach. Zeszłoroczna laureatka, Louise Glück, przyjęła medal w swoim ogródku, w Bostonie.